Dermot Kennedy

De vloek van de moeilijke tweede ging ook niet aan Dermot Kennedy voorbij. Terwijl zijn debuut Without Fear vier jaar geleden nog wel een goed geheel.

Eenmaal hij dat laatste nog iets meer durft te doen in de toekomst en de essentie op die manier dichterbij komt, dan zal het allemaal een veel homogener en interessanter concertgeheel opleveren. De intenties van Dermot Kennedy waren niet verkeerd en er zaten echt wel een paar goede stukken in zijn set, maar het ontbrak hem gisteren uiteindelijk aan die ‘extra sparkle’ om er iets echt memorabel van te maken. Ook met “Lost”, “Young & Free” (eindelijk eens zelf met de gitaar in de hand) en “Couldn’t Tell” kon hij ons aanvankelijk bekoren met zijn overgave, toch ging het daarna een beetje bergaf. Een betere spreiding van die nummers in de opbouw van de setlist had wat ons betreft al veel gedaan, want nu volgden er twee stinkers meteen na elkaar. Het kleurloze “Without Fear” volgde en werd geroutineerd met weinig panache gebracht. Het einde zat volgestouwd met nummers van Sonder, een keuze die we maar moeilijk konden begrijpen. Bij het iets rustigere “One Life” klonk het dan wel wat beter en zong het publiek duchtig mee met het refrein. Het simpel houden was de boodschap en die nam de Ier met “After Rain” aanvankelijk nog ten harte. Het nummer werd naar onze mening ook niet zo slim geparkeerd tussen de nummers van zijn eerste projecten en kon onze aandacht niet echt houden. Het blik met nieuwe nummers werd opengetrokken en “Dreamer” kwam bovendrijven. Het duurde even, maar met het inluidden van “Blossom” kwam Dermot Kennedy de catwalk afgewandeld. De ambities van Kennedy zijn er desondanks niet minder op geworden.