Milaan-San Remo

Annemiek van Vleuten is groot voorstander van de introductie van Milaan-San Remo op de vrouwenkalender. Organisator RCS heeft aangegeven daarmee bezig te ...

Dat RCS bezig is met de introductie van Milaan-San Remo voor vrouwen, maakt Van Vleuten wel blij. Dat zou, als je de kortste route neemt, uitkomen op een koers van ruim 120 kilometer langs de kust. “We beelden ons in dat de vrouwenwedstrijd op dezelfde dag wordt verreden als de mannenkoers, maar op een andere route. Volgens UCI-regels mag een koers voor vrouwen niet langer zijn dan 170 kilometer, maar dat maakt volgens Van Vleuten niet uit. Het moet dan ook de langste eendagswedstrijd ooit worden in het vrouwenwielrennen”, aldus de wereldkampioene. “Deze wedstrijd hebben wij nodig”, vertelt Van Vleuten in gesprek met

Tadej Pogačar is tot op heden onverslaanbaar in het wielerseizoen 2023. Dertien koersdagen, negen overwinningen. In alle drie de wedstrijden waarin hij ...

Dus hoe meer hij zijn ploeggenoot kan voorzien van hulp, hoe meer hulp hij terugkrijgt zodra hij terugkomt in de Vlaamse klassiekers. Als voorbeeld: vorig jaar had Tadej de Ronde van Vlaanderen gewonnen in de sprint, als hij zich aan het plan had gehouden. Doet UAE Emirates dat niet, dan heeft Tadej minder slagkracht in de sprint omdat hij er alleen voor staat. “Dat ligt in zijn handen, hoe hij met de koers omgaat. De toppers zijn aan elkaar gewaagd en rijden niet van elkaar weg op de Poggio. De vraag is dan wie Pogačar kan bijhouden, of wie er terugkeert in de afzink. Wat ook meespeelt als ik naar [Jumbo-Visma](/wielerploegen/jumbo-visma-2022/) kijk, dan zou ik niet 100% geloven in Van Aert. Dat idee heb ik een beetje, dat dit op de agenda van UAE staat. [Jumbo-Visma](/wielerploegen/jumbo-visma-2022/) en UAE Emirates om, om niet zo maar naar de Poggio te rijden. Hij is dan ook de huizenhoge topfavoriet om zaterdag Milaan-San Remo te winnen. Ondanks dat de twee topfavoriete ploegen hun mannetjes opsouperen in het terughalen van de vlucht, denkt Vierhouten wel dat zij de koers vroeg hard gaan maken. “Ik verwacht een tactisch spel tussen drie ploegen, omdat de Poggio niet lastig genoeg is om het verschil te maken”, begint Vierhouten.

Wielerfans kunnen bijna stoppen met aftellen, Milaan - San Remo, het eerste wielermonument van het jaar, staat voor de deur.

Op de top van de klim is het nog 40 km tot de finish. Milaan - San Remo is met haar 296 km de langste klassieker van het seizoen en loopt na de start nabij Milaan langs de Middelandse Zee. De punchers willen daar ongetwijfeld afstand van het peloton nemen. Met iets meer dan 50 km te gaan begint het serieuze werk met de Capo Melle en de de Capo Cervo, een eerste schifting voor de iets zwaardere sprinters. Deze stad met 32.000 inwoners ligt op ongeveer 20 km van Milaan en zal de start zijn van de 114e editie van La Primavera. Wielerfans kunnen bijna stoppen met aftellen, Milaan - San Remo, het eerste wielermonument van het jaar, staat voor de deur.

Kijk Milaan-San Remo live op televisie bij Eurosport of stream de 294 kilometer lange koers reclamevrij op discovery+ met Jeroen Vanbelleghem en Karsten ...

Het kan dus eventjes duren, maar vroeg of laat biedt ook Milaan-San Remo het verwachte spektakel. De Sloveen verkeert in topvorm en rijdt, waar hij ook start, tot dusver iedereen op een hoop. MVDP merkt immers zelf ook op dat je om Milaan-San Remo te winnen niet per se de allerbeste hoeft te zijn. Het feit dat ook de niet-allerbeste kan winnen, maakt het extra spannend. De vraag is zoals altijd: waar wordt tijdens Milaan-San Remo het verschil gemaakt? [Langste klassieker, Van der Poel, Van Aert, Pogacar aanwezig en strijd tussen sprinters en klimmers](https://www.eurosport.nl/wielrennen/milaan-sanremo/2023/milaan-san-remo-langste-klassieker-van-der-poel-van-aert-pogacar-aanwezig-en-strijd-tussen-sprinters_sto9508096/story.shtml) [Milaan-San Remo

Le premier monument de la saison déroulera, ce samedi, son histoire et sa magie. Les candidats prestigieux, nombreux se bousculent.

J'avais pu constater qu'en arrivant au bord de mer, la course devenait très nerveuse et qu'il fallait une part de réussite pour être dans les premières positions du peloton au pied de la Cipressa. Lui qui avait inventé une position de descente (interdite depuis avril 2021 car jugée trop dangereuse par l'UCI), avait utilisé une tige de selle télescopique (fréquemment utilisée par les vététistes pour baisser la selle dans les virages et les passages techniques pour abaisser le centre de gravité). Les jambes et la confiance semblent de retour. Si Lucien Petit-Breton fut, en 1907, le premier vainqueur de la classique italienne, les Français ont ensuite décroché 13 victoires à San Remo : Eugène Christophe (1910), Gustave Garrigou (1911), Henri Pélissier (1912), Louison Bobet (1951), René Privat (1960), Raymond Poulidor (1961), Joseph Groussard (1963), Marc Gomez (1982), Laurent Fignon (1988, 1989), Laurent Jalabert (1995), Arnaud Démare (2016) et Julian Alaphilippe (2019). À la peine sur Tirreno-Adriatico, le puncheur assure : « Dans le final, il faut flairer les bons mouvements et savoir quels coureurs suivre pour éviter d'avoir un temps de retard et gaspiller trop d'énergie pour revenir. Le Belge (vainqueur à San Remo en 2020, 3e en 2021) et le Néerlandais (3e en 2022) seront, ce samedi, deux des têtes d'affiche à suivre. Il n'y a pas de secret, il faut que la forme physique soit bonne et la prise de risques sera inévitable dans les descentes. Au terme d'une descente à couper le souffle, il avait résisté aux têtes d'affiche du peloton lancées à ses trousses pour signer le succès le plus spectaculaire de sa carrière. Vainqueur de Paris-Nice (avec 3 victoires d'étapes), il vit un début de saison de rêve (9 victoires en 13 jours de course). Mark Cavendish (lauréat en 2009) a coutume de résumer Milan-San Remo d'une formule : «C'est la plus facile des courses à terminer mais la plus difficile à remporter.» La « loterie » peut, en effet, se perdre en un éclair, sur un détail. Le scénario est connu, avec une course en deux temps, un long pèlerinage avant un final électrique mais la magie opère toujours, les ingrédients faisant toujours du marathon (294 km) un moment rare, précieux, romantique, électrique avalé le long des pentes escarpées, les célèbres « capi » (capo Mele, capo Cervo et le capo Berta, sur lesquels le vent peut jouer un rôle), avant la Cipressa (au 272e km ; 5,6 km à 4,1%) et le Poggio (288e km ; 3,7 km à 3,7%), pour un dernier coup de fouet spectaculaire avant la vertigineuse plongée sur San Remo. Vainqueur de Liège-Bastogne-Liège (2021) et du Tour de Lombardie (2021, 2022), le leader de l'équipe UAE Team Emirates (5e en 2022, 12e en 2020) connaît les spécificités de la mythique course.

Mathieu van der Poel denkt dat hij zaterdag kan winnen in Milaan-San Remo, ook al is hij de laatste weken minder in vorm. De Nederlander behoort samen met ...

Het zonnetje staat weer aan de lucht en de fietsers zitten er weer lekker in na een aantal voorjaarskoersen. Eén van de meest onvoorspelbare koersen van het ...

Daarom lijkt Wout van Aert (de winnaar van 2020) een prima kandidaat, net als bijvoorbeeld Mads Pedersen en Arnaud De Lie. Als er één koers is waar de winnaar eigenlijk nooit degene is waar je op rekent, dan is het wel Milaan-San Remo. Eén van de meest onvoorspelbare koersen van het voorjaar is Milaan-San Remo: wat zou er dit jaar kunnen gebeuren?

La première grande classique de la saison, qui se tiendra samedi, ne se jouera pas sur des secteurs pavés, ni sur d.

«Ma roue a chassé à deux reprises et elle a fait du bruit, mais c’est tout», répond cette ancienne gloire des classiques, qui connaît la puissance de ces récits: ils octroient un ascendant psychologique. Mais cette semaine, à la faveur des ultimes reconnaissances, Pogacar a prévu de se livrer à fond en descente – dans la limite d’une collision avec une Vespa à contresens. Ecart creusé dans la fin de la grimpée du Poggio, accentué dans la descente, dans la lumière rasante qui vient plaquer les ombres des coureurs sur les murets en pierres. «Moi, je ferme les yeux au sommet et je ne regarde plus la route jusqu’en bas de la descente», blague le Français Julian Alaphilippe, lauréat en 2019. Il est vrai que, lancé seul en tête, sur la route de cette colline appelée «Poggio», en plongée vers la cité balnéaire où se dresse l’arrivée, on avait vu sa roue arrière crisser dans le caniveau, lécher un accotement, frotter un bloc en béton devant une habitation, à un rien de décrocher. Contrairement au Tour des Flandres ou à Paris-Roubaix qui se tranchent sur des chemins pavés, à rebours de Liège-Bastogne-Liège ou du Tour de Lombardie qui ont élu leurs juges de paix dans les montées, la première grande classique de la saison accepte de confier son sort à une déclivité de 3,6 kilomètres, où les coureurs sont prêts à prendre tous les risques.