Hugo Camps

Knack-redacteur Walter Pauli herinnert aan de zaterdag gestorven journalist Hugo Camps (1943-2022): 'Hugo zelf zou toch geen heiligenverklaring gewild ...

Hij was (een van de) de eerste journalisten die in augustus de leidende politici ging opzoeken in hun vakantievilla, meestal in het zuiden van Frankrijk. Op Campert na zijn het allemaal Vlamingen: de eerste generatie die in de tweede helft van de vorige eeuw in Nederland – toen nog gidsland Nederland – op eigen mérites naam wisten te maken en gerespecteerd werden. Had de schrijver-columnist met de linkse, sociale inborst zijn buik vol van mannen die hij aanzag als parvenu’s, maar die die eigenlijk niet veel anders aan het doen waren dan hijzelf had gedaan, en deed: een burgerlijk en best comfortabel bestaan leiden? Een hele generatie jonge Limburgers merkte vanaf de jaren zeventig dat het prettig, zo niet spannend was om krantencommentaren te lezen. En met open mond lazen we – zeker in zijn post-Belang-tijd, als Hugo Camps beschreef hoe hij in een whiskybar annex pianolounge verzeild raakte. Dat komt omdat Camps hij dé ‘Hugo Camps’ was kunnen worden in de jaren dat hij actief was als hoofdredacteur van Het Belang van Limburg, van 1976 tot 1985. Het succes van Willy Claes vergrootte het belang van Hugo Camps, en omgekeerd. Hij volgde er Hubert Leynen op, alias Tenax (zo ondertekende hij zijn stukken): Leynen combineerde de functies van hoofdredacteur en commentaarschrijver met die van CVP-senator (nu CD&V) – hij was één van de eigen provincie één van de invloedrijkste figuren van zijn partij en zijn zuil. En in die zogezegd nog oer-katholieke provincie (het zou nog meer dan twintig jaar duren voor de vele ‘gastarbeiders’ mochten stemmen) kreeg uitgerekend een figuur als Hugo Camps de leiding van de enige krant die ertoe deed en die uitgegeven door de familie-Baert, ook die zag zichzelf als katholiek. Of die Raps echt bestaan heeft of niet is nog altijd voer voor discussie: Ernest Claes, de heimatschrijver uit het naburige Zichem, heeft in 1928 een novelle gewijd aan Raps, een zwerver en levensgenieter die in dorpen in het Brabant-Limburgse grensgebied zijn brood verdiende met klusjes, maar vooral met het verder vertellen en aandikken van feiten en nieuwsjes. Dat is de uiterste punt van het Oost-Brabantse gebied dat soms wordt aangeduid als Hageland, maar nog beruchter werd onder de naam ‘Achterlijke Driehoek’ – Diest in het noorden, Aarschot in het westen, Tienen en Landen in het zuiden. Ik was in die jaren adjunct-hoofdredacteur bij De Morgen, en hoofdredacteur Rudy Collier had mij meegenomen om Hugo Camps te overtuigen om mee te werken aan De Morgen – en in één moeite om ons te vergewissen dat Camps zou ‘plakken’ bij het publiek van die krant.