Sting

We hebben het nog al gezegd: Sting is een popgenie. Dat heeft zo zijn voordelen. Naar verluidt verdient hij elke dag nog tweeduizend dollar aan royalties.

Stevig vonden we “King of Pain”, dat dicht bij het origineel bleef en waarin zoon Joe plots op het podium sprong om het nummer nog wat meer peper in de poep te steken. In “So Lonely” smokkelde de groep zelfs een stukje “No Woman, No Cry” van Bob Marley. Meezingen, handjes klappen, heupwiegen, koning Sting moest maar een blik in de zaal werpen en iedereen reageerde gedwee. Ook al pikte Sting er de songs uit die we zelf het meest konden pruimen, toch nam de publieksparticipatie een flinke duik. Achtergrondzanger Gene Noble zorgde daarna misschien wel voor het hoogtepunt tot dan toe door het duet met Sting aan te gaan in “Shape of My Heart”. Als Sting weliswaar de kans krijgt om het nog veel te spelen. En toen was het tijd voor Sumner senior, de meest potente 71-jarige die we al in lange tijd gezien hadden. En meteen de afsluiter van een hoofdstuk tijdloze wereldhits. En ook al bleek dat de man of vrouw van het geluid de les ‘Hoe mix ik een gitaar in een live omgeving?’ blijkbaar gemist had: de stem van Sting zat te veel vooraan, de gitaar van Dominic Miller te veel achteraan. We hebben het nog al gezegd: Sting is een popgenie. We droegen toevallig een Iron Maiden t-shirt, dus we hielden onze hoodie veilig gesloten om geen onrust te veroorzaken bij het publiek dat overwegend uit beschaafde veertigers, vijftigers en ouder bestond. En in februari van dit jaar heeft hij de rechten op al zijn muziek verkocht voor een frisse 350 miljoen dollar.