W festival Oostende

Met onder meer Bauhaus, Alphaville, Anne Clark, Holly Johnson en UB40 staan er heel wat grote oudere namen op de affiche van het vijfdaagse festival. Dit jaar ...

Wat bij het publiek wel ergernissen wist op te roepen was het feit dat de band nog een dik kwartier over had na het spelen van hun laatste nummer. Eindigen met twee covers is misschien wat raar, maar de kwaliteit van die nummers zorgde ervoor dat niemand er om maalde. Het publiek schoot meteen wakker, waarna er meteen heel wat gsm’s in de lucht gingen. “In A Big Country” zorgde dan weer voor een kalmere sfeer op het podium, wat dan weer een meezingmoment door het publiek veroorzaakte. Zoals bijvoorbeeld bij afsluiter “Absolute”, waar werd aangemaand om met de armen te zwaaien en het publiek dat dan ook deed. De Britse band is er eentje met een originele postpunksound om U tegen te zeggen en effende dan ook de paden voor heel wat muzikale nakomelingen. Het zorgde ervoor dat we meer mensen om drank en eten zagen lopen dan dat er nieuwe mensen voor het podium gingen staan. De band kreeg dan ook de eer om deze editie van het W-Festival op gang te trappen. Afsluiten deed de band met het favorietje van de fans, namelijk “In The Dutch Mountains”, waarbij toetsenist Stips zich nog eens volledig uitleefde op zijn keyboard. Met onder meer Bauhaus, Alphaville, Anne Clark, Holly Johnson en UB40 staan er heel wat grote oudere namen op de affiche van het vijfdaagse festival. Al bij openingsnummer “Nescio” bleek de stem van Hofstede nog net zo goed, of misschien zelfs nog beter te klinken dan veertig jaar geleden. The Kids was zeker goed, maar we vonden het jammer dat ze zo vroeg op de dag al aan de beurt waren.