Iggy Pop

Karen Willems: leve het experiment (***) Karen Willems behoort zonder twijfel tot de veelzijdigste drummers en percussionisten die ons land rijk is.

Opvallend was dat de zanger in Antwerpen zijn groep had aangevuld met twee blazers, wat zijn songs afwisselend een soul- en jazzrandje bezorgde. Welnu, we kunnen u meteen geruststellen: Pop, die al tot hogepriester van de punk werd benoemd, lang voor dat woord was uitgevonden, verkeerde in grootse vorm, manifesteerde zich als een natuurkracht die volstrekt geen last had van een energiecrisis en werd eindelijk weer eens ondersteund door een band die de klok en de klepel perfect wist te lokaliseren. De fans deelden elleboogstoten uit, bierbekertjes vlogen door de lucht, en in de op zich al bloedhete tent ging de temperatuur minstens met tien graden de hoogte in. Een plaat als Fun House vertoonde destijds al invloeden van John Coltrane. Voorts werkte de slangenmens samen met jazzpianist Jamie Saft en, op zijn jongste lp Free, met trompettist Leron Thomas. Als Sinatra-fan weet Pop bovendien een prima crooner neer te zetten. Alleen stelde de man, die zijn publiek enige eigenliefde wilde bijbrengen en er niet voor terugschrok zich kwetsbaar op te stellen, het geduld van de toeschouwers op de proef met iets te vaak herhaalde boodschappen als ‘Thank you for living’ en ‘If in doubt, say yes’. Preken vormt, zelfs met de nobelste bedoelingen, de doodsteek van ieder concert. En ook al liet hij zijn instrument piepen en knarsen, hij stelde de song tijdens zijn set steevast centraal. En jawel, vanaf het tweede nummer, TV Eye, vloog zijn jasje al uit en etaleerde hij zijn gehavende torso, die de sporen droeg van het vele stagediven (een gebruik dat door Pop werd uitgevonden) en van de periode waarin hij zijn lichaam met glasscherven en roestige kettingen bewerkte. Daarbij gaf hij vaak de voorzet op zijn sax, die hij bespeelde als een slangenbezweerder, en ontstonden er meerstemmige zangpartijen die moesten verhullen dat DePlume zelf niet bepaald een vocaal wonder is. De eerste voelt zich al drie decennia thuis in de schijnwerpers, de tweede laat zijn tenorsax zingen, stoten en scheuren en levert commentaar of vult aan bij Barmans teksten. Ze werd zelfs al op een podium gesignaleerd aan de zijde van Fred Frith, één van de grootmeesters van de geïmproviseerde muziek. DePlume (né Gus Fairbairn) is een excentrieke figuur, die met zijn werk vooral onbevangenheid en verbinding nastreeft en graag benadrukt dat hij maar wat aanmoddert, zonder goed te weten wat hij doet. Ze stelde haar talenten al ten dienste van Yuko, Zita Swoon en Novastar, maar de jongste jaren ging ze steeds vaker haar eigen weg met Inwolves, een groep waarmee ze resoluut koos voor het experiment.