Iggy Pop bracht een soepele, precieze band mee die zijn grootste hits een grandioze update gaf, met blazers. Met de blijvende aantrekkingskracht van Iggy ...
Op dat nummer van The idiot sloegen Pop en Bowie aan het experimenteren met elektronica, in Antwerpen bouwde het op van een intro met misthoorns naar een wilde, dissonante improvisatie van de blazers. Er zit geen sleet op Pop. En als je jazz ook een ingesteldheid is, meer bepaald die om je nummers nooit als ‘af’ te beschouwen en het avontuur niet te mijden, dan stond hij zeer op zijn plaats op een jazzfestival. Dat bleek een bruggetje naar het cartooneske ‘Death trip’. Maar Pop de entertainer kon het publiek met één verwilderde blik vanaf het halfduistere podium weer bij het nekvel grijpen. Dat het helemaal snor zou zitten, wisten we toen Pop losbarstte in ‘Five foot one’. Thibaut Brandalise drumde met het enthousiasme van een puppy en de precisie van een oude hond. Die konden in ‘Death trip’ amper tussenkomen, laat staan dat ze iets toevoegden, maar de rest van het concert maakten ze onze oren voortdurend gelukkig. Met de blijvende aantrekkingskracht van Iggy als performer leverde dat een hartverwarmend concert op.
De twee koperblazers die hij had meegebracht waren vooral een smoes om Iggy Pop op een jazzfestival te programmeren: de Stooges-frontman is punk to...
Nooit eerder ging het programma van Jazz Middelheim zo in de breedte dan op de editie van 2022. Van avant-garde tot rock, van pop over dansbare clubmuziek ...
Iggy Pop op Jazz Middelheim? Er is al genoeg over gezegd, geschreven en gepalaverd. Of hoe organisator Bertrand Flamand eerder al zei dat 'een artiest meer ...
Zoals major festivals met 'rock' of 'pop' in hun naam breder programmeren dan de respectievelijke genres, geldt hetzelfde voor jazzfestivals. Tijdens dit.
De prijs voor mooiste man op aarde zal Iggy nooit in de wacht slepen, die van beste liveperformer ooit zou daarentegen niet misstaan tussen zijn Grammy-collectie. De krasse zeventiger bewees wederom dat hij geboren is voor het podium en laat ons stellig hopen dat dit niet zijn laatste Belgische passage was. Moest dit onfortuinlijk toch het geval zijn, waren we bij de weinige gelukkigen die getuige waren van een feilloos optreden. Tijdens “Search and Destroy” werd de tent net niet afgebroken en wanneer Iggy het podium verliet, werd hij lang positief uitgefloten. Het lukte Taxiwars zelfs om een volle tent muisstil te krijgen en toen viel het pas op hoe rumoerig het was op het terrein zelf. Vooral bij nieuwe nummers als “Free” en “James Bond” viel het op hoe vitaal zijn baritonstem was. De tent puilde ook uit van het volk waardoor die extra adrenalineshots iedereen gek maakten. Zo ook bij dePlume want het was waarschijnlijk niet de eerste keer dat hij meedeelde dat hij deze ‘shit’ graag doet. Desondanks had Willems volgens ons ook door dat één uur spelen iets teveel van het goede was, gezien ze een kwartier voor het geplande einde met haar band de handdoek in de ring gooide. Het oudje “Death Ride Through Wet Snow” was tot slot de spreekwoordelijke kers op de taart van een sublieme set. Na een eerste festivaldag die in het teken stond van hiphop en electronica, kwamen ’s anderendaags de iets oudere rockers aan hun trekken. Dat de vijftigjarige frontman energie voor twee heeft, zagen we deze zomer al in Het Depot en op Rock Herk. Niet alleen voor dEUS, maar ook voor Taxiwars belooft het een drukke periode te worden. Ondanks de zengende hitte brachten de vier het er goed van af en met haar eclectisch klank- en drumspel gidste Willems ons door een broeierig landschap.
Karen Willems: leve het experiment (***) Karen Willems behoort zonder twijfel tot de veelzijdigste drummers en percussionisten die ons land rijk is.
Opvallend was dat de zanger in Antwerpen zijn groep had aangevuld met twee blazers, wat zijn songs afwisselend een soul- en jazzrandje bezorgde. Welnu, we kunnen u meteen geruststellen: Pop, die al tot hogepriester van de punk werd benoemd, lang voor dat woord was uitgevonden, verkeerde in grootse vorm, manifesteerde zich als een natuurkracht die volstrekt geen last had van een energiecrisis en werd eindelijk weer eens ondersteund door een band die de klok en de klepel perfect wist te lokaliseren. De fans deelden elleboogstoten uit, bierbekertjes vlogen door de lucht, en in de op zich al bloedhete tent ging de temperatuur minstens met tien graden de hoogte in. Een plaat als Fun House vertoonde destijds al invloeden van John Coltrane. Voorts werkte de slangenmens samen met jazzpianist Jamie Saft en, op zijn jongste lp Free, met trompettist Leron Thomas. Als Sinatra-fan weet Pop bovendien een prima crooner neer te zetten. Alleen stelde de man, die zijn publiek enige eigenliefde wilde bijbrengen en er niet voor terugschrok zich kwetsbaar op te stellen, het geduld van de toeschouwers op de proef met iets te vaak herhaalde boodschappen als ‘Thank you for living’ en ‘If in doubt, say yes’. Preken vormt, zelfs met de nobelste bedoelingen, de doodsteek van ieder concert. En ook al liet hij zijn instrument piepen en knarsen, hij stelde de song tijdens zijn set steevast centraal. En jawel, vanaf het tweede nummer, TV Eye, vloog zijn jasje al uit en etaleerde hij zijn gehavende torso, die de sporen droeg van het vele stagediven (een gebruik dat door Pop werd uitgevonden) en van de periode waarin hij zijn lichaam met glasscherven en roestige kettingen bewerkte. Daarbij gaf hij vaak de voorzet op zijn sax, die hij bespeelde als een slangenbezweerder, en ontstonden er meerstemmige zangpartijen die moesten verhullen dat DePlume zelf niet bepaald een vocaal wonder is. De eerste voelt zich al drie decennia thuis in de schijnwerpers, de tweede laat zijn tenorsax zingen, stoten en scheuren en levert commentaar of vult aan bij Barmans teksten. Ze werd zelfs al op een podium gesignaleerd aan de zijde van Fred Frith, één van de grootmeesters van de geïmproviseerde muziek. DePlume (né Gus Fairbairn) is een excentrieke figuur, die met zijn werk vooral onbevangenheid en verbinding nastreeft en graag benadrukt dat hij maar wat aanmoddert, zonder goed te weten wat hij doet. Ze stelde haar talenten al ten dienste van Yuko, Zita Swoon en Novastar, maar de jongste jaren ging ze steeds vaker haar eigen weg met Inwolves, een groep waarmee ze resoluut koos voor het experiment.