Queen

Eerder deze week nog The Rolling Stones en Sting en gisterenavond Queen… het regent de tegenwoordig levende legenden in ons land. Nu ja, Queen, daar moet.

Begrijp ons niet verkeerd, de Brit is – op dat moment zelfs letterlijk – een buitenaards goeie gitarist, maar hij speelde doorheen de show al betere solo’s dan tijdens zijn moment de gloire. Dat Lambert effectief een kroon droeg, maakte het eerbetoon nog een tikkeltje duidelijker. De bisronde werd daarna ingeluid door de legendarische “Ay-Oh” van Freddie Mercury, waarna er met “We Will Rock You” en “We Are The Champions” nog een episch einde aan de avond werd gebreid. Het volledige Sportpaleis klapte bijvoorbeeld met het gekende stukje in “Radio Ga Ga”, maar toen het legendarische “Bohemian Rhapsody” aanbrak, was het hek helemaal van de dam. Bij momenten was er dus iets te veel show, maar dat betekent niet dat de nummers er op zich niet stonden. Dat moment verdween dan weer even vlug als het er kwam, want even verder op de snelweg (lees: catwalk) dook Lambert dan plots weer op op een met diamantjes beklede Harley Davidson om “Bicycle Race” te brengen. Het nummer bleek meteen ook het begin van een nog grootser einde, want plots haalde Queen alles uit de kast. Bij “A Kind of Magic” toverde May bijvoorbeeld niet alleen een meesterlijke solo uit zijn gitaar, maar schoot hij ook nog eens vuurwerk het publiek in. Telkens er ruimte was voor een solo van May of Taylor, werd dan bijvoorbeeld met beide handen aangenomen, waardoor het haast voelde alsof er magie in de lucht hing. Het podium werd op die manier meteen ook omgetoverd tot een operahuis, inclusief fans op de balkons achter de band. Dat de energie op het podium goed zat, weerspiegelde zich ook in de zaal. Hij reeg de gitaarsolo’s vlotjes aan elkaar terwijl hij als een jong veulen de catwalk op en af galoppeerde.