Van Morrison

Van The Man swingde er zondagavond op los aan De Bijloke. Al bracht dag vier van Gent Jazz net zo goed festivalproof r&b en – verrassing! – dub. Of.

‘Sha-la-la, la-la, la-la, la-la, la-la tee-da’, kweelde u in die eerste, en ook het zesletterwoord uit die laatste kreeg u vlekkeloos fonetisch gespeld: G-L-O-R-I-A. Na een refrein of drie verdween Van The Man in de coulissen, terwijl zijn band nog een tiental minuten door bleef soleren, tot aan de xylofoniste toe. De show van Van The Man swingde dan ook van begin tot eind. Lanois en Wilson verzamelden zich rond het drumstel van Whitley, die ‘ring the alarm’ als een mantra uitschreeuwde en zo hard op haar drumvellen klopte dat er een drumstok het decor in vloog. Die liet zijn gitaar echoën zoals Neil Young ten tijde van Le Noise (niet toevallig een Lanois-productie), haalde zijn beste Frans boven in de folky songs Jolie Louise en The Collection of Marie Claire en gaf op het eind nog een spoedcursus pedal steel. Lanois, Whitley en Wilson zouden die avond nog vaker een driekoppig gelegenheidskoortje vormen, zie het meeslepende, voor de soundtrack van het hyperpopulaire videospel Red Dead Redemption 2 gecomponeerde That’s the way it is. Maar een nummer als River – een pianoballad die gaandeweg epische proporties aanneemt – schopte het niet voor niks tot bij Jools Holland. En ook haar overige werk was het soort tijdloos klinkende r&b die er op festivals vlotjes in gaat, zo bleek op Gent Jazz bij zij die gretig ‘There’s nothing I’d rather do than spend the afternoon with you’ meezongen.