Gojira

Vorst Nationaal ziet er zowel buiten als binnenin intimiderend uit. Naast hoofdact Gojira speelden Employed to Serve en Alien Weaponry ook een volledig optreden ...

Tot onze verbazing speelden de gitaristen hierna Bach. Volgens ons was het een stukje uit het baroknummer “Toccata and Fugue in D Minor”, dat ze moeiteloos lieten overgaan in “The Gift Of Guilt”. Nog eens ging de band even hard als in het begin, je kan moeilijk het hardste ooit overtreffen. De band uit Zuid-Frankrijk heeft stilaan de legendarische status van hun eigen idolen bereikt en dat zag je aan het enthousiasme van de toeschouwers. Wie niet vooringenomen was met het bewaren van zijn eigen evenwicht, kon onder de totalitaire tornado van tonen best makkelijk wegdromen. Onder een tape van intro’s en een aftelling van 180 tot nul konden we de mysterieuze muzikanten oproepen. Wij konden er echter niets van merken, want de middentonen van het trio weergalmden helemaal in het honderd. Het duurde twintig minuten voor we een eerste melodisch intermezzo konden opmerken en nog niet halfweg het optreden was het hele middendeel veranderd in een mensenzee vol zwevende drenkelingen. In de lage tonen viel het dus wel nog mee. Het Nieuw Zeelandse Alien Weaponry zingt in de taal Māori, afkomstig van de inheemse eilandbewoners daar. Een wit doek met natuursymbolen verhulde de noeste arbeid van de mechanici die een lichtshow aan de praat kregen al was het een Formule 1-auto. Na een van de zwaarst klinkende avonden ooit, zijn we stevig onder de indruk van deze artiesten, hoewel onze ingewanden er wat van in de knoop liggen. Drummer Henry de Jong, de broer van de frontman, klonk wel strak. Ondanks dat Gojira tien keer bekender is dan Alien Weaponry en dertig keer bekender dan Employed to Serve, liep de arena voor hen toch al goed vol.