Drie jaar na de laatste editie is Rock Werchter 2022 begonnen. Voor veel tieners is het hun allereerste keer in Werchter.
Gelukkig ging het vlot aan de ingang, want hier hebben we drie jaar op gewacht", vertellen Jan (30) en Joep (32), die ook voor het eerst Rock Werchter meepikken. Want tijdens de coronacrisis hebben ik en mijn vrienden er het beste van gemaakt, en regelmatig met kleine groepjes afgesproken, maar dat is iets helemaal anders dan een feest op deze schaal." Voor heel wat bezoekers is het hun "eerste keer" in het festivalpark. Dus de komende dagen gaan we er volledig voor, dat is een zekerheid." "We zijn eigenlijk voor hen gekomen, dus we zouden teleurgesteld zijn als ze toch niet zouden spelen. "En eigenlijk was het gisteren al meteen gank, tijdens het openingsfeestje op camping The Hive."
Het is zover: de festivalzomer maakt een doorstart nu de poorten van Werchter eindelijk zijn geopend. Waar is dat feestje? Onze reporters ter plaatse zoeken ...
Humo kampeert vier dagen lang in Rock Werchter, de achtertuin van Herman Schueremans en brengt verslag uit van de eerste apenpok tot de laatste ade...
Het eerste concert van The War On Drugs op Pukkelpop staat nog altijd in ons geheugen gebeiteld. Inmiddels is de band uitgegroeid tot publiekslieveling, ...
Lees hier onze recensie van The War on Drugs op Rock Werchter: Zelfs getrainde pornoacteurs hebben zelden zo lang naar een climax gezwoegd.
The War On Drugs heeft op festivals al prachtig de zonsondergang begeleid. Ook in Werchter deed de groep dat mooi, maar net iets minder memorabel.
Ja, de gitaren parelden als vanouds, maar de sax van Jon Natchez klonk in ‘Victim’ als een verkouden olifant, de keyboards in ‘Under the pressure’ soms onaangenaam scherp. Net als bij Pearl Jam staan de gitaren bij The War On Drugs op het voorplan, maar het applaus voor Charlie Hall aan het eind van die marathon was meer dan verdiend. Als u denkt dat u al blij was Pearl Jam te zien, dan had u Adam Granduciel van The War on Drugs nog niet zien glunderen.
Als we het in België over 'the war on drugs' hebben, zou je misschien eventjes aan Bart De Wever zijn eeuwige strijd tegen de drugshandel in zijn geliefde.
Toch konden we niet anders dan toegeven dat het optreden van The War on Drugs een prachtige manier was om het laatste deel van de eerste festivaldag mee in te zetten. De eerste nummers, keer voor keer met een volle sound, volgden elkaar snel op, maar tussendoor gaf de Amerikaan toch aan hoe grote fan hij is van Pearl Jam. Niet elk nummer van The War on Drugs is even snel en aan het gebabbel tijdens de rustigere nummers werd het duidelijk dat niet iedereen even enthousiast was over bijvoorbeeld “I Don’t Wanna Wait”. Uiteindelijk sloot The War on Drugs af met “Under The Pressure” en zo wordt de zegetour die tijdens het vorige lied werd afgetrapt gewoon voortgezet. The War on Drugs gaf nog maar eens het beste van zichzelf en dat werd geapprecieerd door een goed gevulde weide die angstig naar het wolkenveld boven de weide keken. Terwijl de weergoden twijfelden of het nog eens zou gaan regenen of niet speelde The War on Drugs een sterke set, beginnende met “Nothing to Find”. Adam Granduciel zijn zachte stem en de dromerige klanken van zijn gitaar dartelden over een goed gevulde weide. Het duurde enkele albums vooraleer het zestal doorbrak en dat is dan ook te merken aan de set.