Arno Les yeux de ma mère

Het nieuws komt niet geheel onverwacht, maar komt bij muziekfans toch snoeihard binnen. Arno Hintjens, de Belpoplegende die ook buiten onze grenzen een ...

Niet slecht voor een Westvlaamse jongen die dankzij de muziek zijn stotterhandicap overwon en een opleiding aan de kokschool onbenut liet om voor zijn echte passie te leven. En vooral dat hij de kracht vond voor een finale tournee. Hij kreeg er een Lifetime Achievement Award voor op de MIA’s en Frankrijk ridderde hem in de Ordre des Arts et des lettres. De bloemen kunnen niet duur genoeg zijn nu Arno toch is doodgegaan. Arno leed al een tijd aan pancreaskanker en bezweek uiteindelijk aan die ziekte. Aanvankelijk als mondharmonicaspeler in Oostendse bands en daarna meer en meer als zanger.

Zijn eindigheid had Arno (72) omarmd. Maar eraan toegeven deed hij niet. Zelfs kanker hield de chanteur de charme, de peetvader van Brussel en Oostende, niet ...

Zelfs kanker hield de chanteur de charme, de peetvader van Brussel en Oostende, niet weg van zijn maîtresse: madame musique. Slecht nieuws kan ik aanvaarden, want ik heb nergens over te klagen.” Zijn eindigheid had Arno (72) omarmd. “Ik heb alles gezien en meegemaakt.

Arno stierf niet aan een overdosis rock-'n-roll, hoewel hij die toekomst nochtans jarenlang claimde. Een agressieve pancreaskanker ging te plunder ...

In Brussel is Arno Hintjens op 72-jarige leeftijd overleden. Hij was een levensgenieter, een podiumbeest en een authentieke zanger. Nu zullen anderen moeten ...

Hij trok zich op aan de foto’s in zijn appartement: van vrienden als Michel Piccoli en Jane Birkin, van zijn grootmoeder Marie-Louise die hem mee opgevoed had, van zijn boeddhistische vriend Hubert Decleer, die hem vorige zomer zo inspirerend voorgegaan was. Hij heeft het gevecht gevoerd dat hij moest voeren, en door chemotherapie en bestraling kocht hij de tijd voor die laatste vijf optredens, waar de fans afscheid namen van een magere, moegestreden man die er nog één keer alles uitperste om met een laconiek ‘Merci pour tout, bye-bye’ weg te stappen. En finaal nam hij zowaar nog negen songs op die op een laatste album, genoemd naar de Oostendse Vuurtorenwijk ‘Opex’, zullen staan. Hij zong er ballads mee als ‘Les yeux de ma mère’, zijn pensioennummer, maar bleef tot het einde ook songs van T.C. Matic in zijn concerten pompen, als om te zeggen: ‘En toch waren we fantastisch!’ Al in zijn jonge jaren had hij maling aan luxe, en ook wanneer hij het veel breder had, piekerde hij er niet over om zijn appartement beter in te richten dan als dat van een slordige kotstudent. De afwisseling van platen en tournees bracht wel orde in zijn leven, maar ook daaruit zocht hij soms uitwegen, zoals met het bluesproject Charles & Les Lulus, dat tot verrassing van zijn platenfirma zoveel bijval kreeg dat hij er anderhalf jaar mee doorging. Het was aandoenlijk hoe hij toch steeds nieuwe klussen zocht: een duet met Mireille Mathieu, een vlam uit zijn jeugd, probeerde hij er zelfs op zijn sterfbed nog uit te slepen. Hij had last van nostalgische flashbacks en een depressie. In de voorbije weken leefde Vlaanderen mee met zijn laatste strijd: hij kreeg een lintje van de koning, en een ferme schouderklop van de luisteraars van Radio 1, die zijn song ‘Les yeux de ma mère’ naar de top van hun jaarlijkse Classics-referendum stemden. Toen het verhaal in 1985 eindigde, wist niemand of de band nu zijn tijd ver vooruit geweest was of nooit in een tijd had kunnen passen. Dat hij stotterde en bijziend was, zette hem op school en in vriendenkringen vaak buiten de groep. Zijn ultieme concerten in Brussel en Oostende lieten een man zien die met pijn op het podium stond, en afscheid nam zoals we hem vijftig jaar lang meemaakten: als zanger met een volstrekt eigen stijl.

De in Brussel aangespoelde Oostendenaar maakte ruim een halve eeuw muziek. Nummers als 'O la la la c'est magnifique' en 'Les yeux de ma mère' werden ...

In de plaats daarvan kwam een minitournee. Maar in 2021 diende hij opnieuw een rustpauze in te lassen en de geplande concertreeks die later in dat jaar zou plaatsvinden, werd afgelast. In zijn kenschetsende humor voegde hij daar nog aan toe: “Ik wil doodgaan als de bloemen in solden zijn, vint. Dat nieuws hield hij in eerste instantie voor zich, maar wel onderging hij meteen een behandeling met chemotherapie. De eerste keer dat hij in Brussel aanspoelde was in 1972. Ik heb nog een appartement gehad in Parijs. Maar met de twee kinderen zijn we teruggekeerd. In één van zijn laatste interviews met BRUZZ zei Arno dat ze op zijn begrafenis ‘Like a rolling stone’ van Bob Dylan moesten spelen. Toen woonde hij in een loft in de hof van het Palais des Beaux-Arts. “Nadien heb ik een beetje overal gewoond,” vertelde hij later in een interview. Arno was er samen met zijn kameraden en collega-artiesten Jan Decorte, Dominique Deruddere, Marc Didden en Josse De Pauw regelmatig te zien in cafés als L’Archiduc en Le Coq. Het managment heeft zijn overlijden in een persbericht gemeld. Een aantal jaren later besloot Arno het solo te wagen.