Iggy Pop

Samen met zijn band The Stooges maakte hij al punk, lang vóór iemand de term had bedacht. Iggy Pop was ook de allereerste stagediver: een losgeslagen rocker ...

Dat was het geval op Let's Dance (zie de megahit China Girl), Tonight (vijf van de negen tracks droegen Pops signatuur) en Never Let Me Down (met een nieuwe versie van Pops Bang Bang). Het leverde de Amerikaan een berg royalty's op, die zijn slabakkende carrière alsnog op de rails hield.OpgeladenMet The Idiot en Lust For Life wist Iggy had Pop zich anno 1977 gerehabiliteerd als een geloofwaardige artiest. Tien jaar later kwam de punkbeweging opzetten en plots werd ik gerespecteerd voor dingen waarvoor ik jarenlang beschimpt was geweest'. Voor hij er erg in had werd Iggy Pop op het schild gehesen als de hogepriester van de punk.Iggy Pops invloed op de generaties na hem, valt dan ook niet te onderschatten. Zijn Arista-periode (1979-81) leverde met platen als Soldier en Party weinig hoogtepunten op en ook in latere jaren verviel hij regelmatig in routine.'Soms werd ik door de platenbonzen geprezen om de verkeerde redenen en opgehemeld om stuff die al bij al niet zo bijzonder was. De muziek van The Stooges steunde op afgekloven, repetitieve gitaarriffs, die zo luid en compromisloos klonken dat het geschokte publiek van psychologische oorlogsvoering gewaagde.Pop werd geboren als James ('Jim') Jewel Osterberg en groeide op in een woonwagenpark in Michigan. Hij was een verlegen tiener die op zijn vijftiende als drummer toetrad tot The Iguanas, een coverband waar hij de bijnaam 'Iggy' aan overhield. De Thin White Duke, die in de ban was geraakt van de elektronische Krautrock van Kraftwerk, Cluster en NEU!, gebruikte, als producer en creatieve partner, The Idiot als geluidslab voor zijn eigen Low. Het resultaat was machinale postpunk, door critici destijds omschreven als Zombie Rock, waarin Iggy Pop, op Bowies aandringen, een soort van cabaret croon uitprobeerde. Critici omschreven Iggy Pop als een 'balletdanser uit de hel', de 'sjamaan van het minimalisme' of een 'primitieve oerkracht' die op geen enkele manier te stuiten viel. The Passenger, nog steeds één van Pops populairste songs, was een ode aan de Berlijnse S-Bahn, het spoorwegnet waar beide artiesten haast dagelijks gebruik van maakten.Bowie en Pop zouden later hun krachten nog bundelen op Blah Blah Blah uit 1986, een even glad als gelikt werkstuk dat ontegensprekelijk tot de zwakkere momenten uit het oeuvre van de opper-Stooge behoort. Berlijn was op dat moment de meest bevrijdende plek op aarde'.Verheven primitivismeDavid Bowie werkte in die periode niet alleen aan zijn eigen Berlijnse Trilogie, maar schreef samen met Iggy Pop ook de songs voor diens eerste twee soloplaten, The Idiot en Lust For Life, die allebei verschenen in 1977. Na het verscheiden van The Stooges bracht Bowie redding door zijn vriend in 1976 mee te tronen naar Berlijn, waar beide heren de cocaïne afzworen en er een relatief gezonde levensstijl op na hielden. Critici omschreven Iggy Pop als een 'balletdanser uit de hel', de 'sjamaan van het minimalisme' of een 'primitieve oerkracht' die op geen enkele manier te stuiten viel. Zelfs een fervente Stoogesfan als David Bowie, die zijn hit The Jean Genie naar Pop had gemodelleerd en in '73 de derde Stooges-plaat Raw Power mixte, vermocht het niet het tij te keren. Toen hij omstreeks 1967 voor het eerst ten tonele verscheen, verwekte de zanger opschudding met een buitensporige stage-act die volkomen haaks stond op het liever lief-sfeertje van de Summer of Love. Wie hem een ongeleid projectiel noemde, gebruikte dus een understatement van je welste.